تولید فولاد تمیز از دغدغه های همیشگی تولیدکنندگان فولادهای آلیاژی می باشد. فرآیندهای اکسیژن زدایی با عناصر مختلف منجر به تولید ناخالصی هایی می گردد که هر کدام به نوعی باعث افت خواص مکانیکی فولاد می شوند. در این میان، فولادهایی که نیاز به اکسیژن زدایی با آلومینیوم دارند و یا این عنصر در آنالیز آنها موجود است به دلیل حضور ناخالصی های آلومینایی بیشتر در معرض آسیب های مکانیکی قرار دارند. از اینرو، مقدار و نیز فرآیند اضافه کردن آلومینیوم به مذاب تأثیر قابل توجهی بر کیفیت فولاد خواهد داشت. آلومینیوم در فولاد بیشتر به منظور عمل اکسیژن زدایی و ازت زدایی به کار می رود. بدین جهت می تواند تاثیر مناسبی بر روی حساسیت در مقابل پدیده پیرسختی داشته باشد. آلومینیوم به دلیل اینکه با ازت، نیترایدهایی با سختی بالا تولید می کند اغلب به عنوان عنصر آلیاژی در فولادهای نیترایدی به کار می رود. این عنصر با تشکیل ترکیبات اکسیدی و نیترایدی پراکنده تا حدودی از رشد دانه ها جلوگیری کرده و بدین ترتیب به ایجاد دانه های کریستالی ریز کمک می کند. آلومینیوم محدوده آستنیت را بسیار باریک می کند. آلومینیوم همچنین به دلیل افزایش زیاد نیرو با حوزه مغناطیسی لازم برای مغناطیس زدایی به عنوان عنصر آلیاژی در آلیاژهای مغناطیس دائمی آهن – نیکل – کبالت – آلومینیوم استفاده می شود.